Onderweg wordt de eerste barbecue al via de radio georganiseerd. Verheugd ontdekken we dat het een grote reunie gaat worden. Sommigen zagen we een maand niet, anderen zeilden net een week voor ons uit. “We zien elkaar vanavond, op het strand.”

In de uiterste zuidoosthoek van het onbewoonde atol Tahanea hebben we de wereld voor onszelf. Samen met onze Duitse, Zwitserse, Nieuw-Zeelandse en Australische vrienden. Hoe verschillend de zes bemanningen ook zijn, iedereen klikt met elkaar en er heerst een gezellige sfeer. Na de eerste barbecue verzamelen we als vanzelfsprekend elke namiddag op het strand rond onze zelfgebouwde vuurplaats. Er valt niet veel te grillen. Na wekenlang in de schaars bevoorrade Tuamotus heeft iedereen weinig vers voedsel aan boord. Maar samen maken we een buffet bijgerechten wat elke dag veelzijdig en verrassend is.

We vangen een grote vis. Al loopt het water ons in de mond, niemand durft er veel van te eten. Er zijn geen lokale vissers om advies te vragen, dus moeten we zelf het risico op de koraalvis-ziekte ciguatera inschatten. Ik houd me stug vast aan informatie van vissende voorgangers en eet teveel. 's Nachts wordt ik wakker van een tinteling in mijn hand. Het eerste symptoom van de ziekte of lag ik gewoon op mijn arm? Piekerend besluit ik dat het het risico niet waard is. De Nieuw-Zeelandse boot heeft gelukkig nog wat veilige tonijn van buiten het rif in de vriezer.

De speurtocht naar vers voedsel breidt zich uit. Op het strand klieven we kokosnoten en grote conch-schelpen. Iemand heeft nog een recept om de schaaldieren klaar te maken. Meppen tot ze plat zijn en dan in een deegmengsel frituren. Met een tartaarsaus erbij en zelfgemaakte foccacia, tapenade, kruidenboter en dipsaus is het luxe borrelen. 's Avonds gaat Bram mee met de gezamelijke kreeftenjacht. Na twee uur banjeren over het rif in het pikkedonker is er nog niets gevangen. De Duitse buurman weet gelukkig de kokoskrabben op het strand te vinden, die smaken net zo heerlijk.

We hebben een danslerares in ons midden. Al snel verzamelen de vrouwen zich elke ochtend op het strand voor een work-out en een stukje dans. “Dit is wel de laatste plaats waar ik een salsa-les verwachtte,” lacht de Zwitserse Esther. Flora krijgt ondertussen zwemles van achtjarige Laura. De mannen zoeven over de ankerplaats om samen te vissen, klussen of gewoon ouwehoeren. 's Middags is er tijd voor bijboot-expedities langs de ring van eilanden. Grote buitenboordmotoren gaan verder, maar gelukkig voor onze 2pk is het naburige palmstrand ook al even schitterend.

En zo natuurlijk als het begon, zo natuurlijk houdt ons tijdloze samenzijn op het strand weer op. Iedereen wil het komende weergat benutten. We kwamen op dezelfde dag samen, en gaan op dezelfde dag weer uit elkaar. Sommigen zeilen een atol verderop, anderen snellen naar familiebezoek op Tahiti. Sommigen zullen we snel weerzien, anderen misschien niet of nooit. Nog één laatste keer delen we ons eten bij de vuurplaats. Eenzaam blijft deze achter als herinnering aan die bijzondere week op het strand.